O ανθρωπιστής Ντουράν

2012-11-12 18:30

Πολλά οφείλει το χωριό στον ανθρωπιστή Γουσταύο Ντουράν

Ήταν ένας σημαντικός άνθρωπος με πολυκύμαντη καριέρα, προσωπικός φίλος του Χέμινγουεη

Τρίτη, 21 Ιουνίου 2011 - Επιμέλεια: Εύα Λαδιά

Η επικαιρότητα δεν μας επέτρεψε να συμπληρώσουμε το αφιέρωμά μας στις Αλώνες και στον τρόπο που ξεδίψασαν. Αλλά σήμερα έχουμε την άνεση να μεταφέρουμε μαρτυρίες για τη συμβολή του παπα Γιάννη Αλεβυζάκη, στην υδροδότηση του χωριού.

Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα από το σημείο που προσπαθεί το χωριό να επιβιώσει και πολλοί είναι αυτοί που ξενιτεύονται για να τα καταφέρουν στη ζωή. Ανάμεσά τους και μια άξια κοπελιά που δεν είχε άλλη φιλοδοξία παρά να εργαστεί τίμια σε μια οικογένεια για να εξασφαλίζει με αξιοπρέπεια την επιβίωση.

Και στάθηκε τυχερή γιατί έμαθε ότι σε κάποιο σπίτι μεγάλης οικογενείας από το εξωτερικό ζητάνε μια βοηθό.

Η κοπέλα δεν έχασε καιρό και φθάνοντας στην επιβλητική εξώπορτα χτύπησε με θάρρος το κουδούνι.

Έγινε αμέσως δεκτή. Πόσο τυχερή στάθηκε το έμαθε λίγο αργότερα όταν άρχισε να ζει από κοντά τον μεγάλο ανθρωπιστή, τον Ισπανό Γουσταύο Ντουράν αντιπρόσωπο του ΟΗΕ στην Ελλάδα και την θαυμάσια οικογένειά του.

Η συνεργασία τους κυλούσε κάτω από συνθήκες ιδανικές. Εργατική και πρόθυμη η Μαρία από τις Αλώνες κέρδισε σύντομα την αγάπη των Ντουράν. Κόντευε να τελειώσει ο Σεπτέμβρης του 1965, όταν η κοπέλα ζήτησε άδεια από τον εργοδότη της για να προλάβει το πανηγύρι στο χωριό της.

Ο Ντουράν δεν είχε αντίρρηση αλλά ρώτησε περισσότερα για το χωριό της κοπέλας και το πανηγύρι τους. Η έκπληξή του όμως ήταν μεγάλη όταν έμαθε ότι επρόκειτο για τις Αλώνες.

-Από το χωριό του παπα Γιάννη Αλεβυζάκη; ρώτησε

-Είναι ο θείος μου-αποκρίθηκε η Μαρία-Αλλά που τον ξέρετε;

- Από βιβλία που γράφτηκαν για την Αντίσταση στην Κρήτη, της απάντησε. Και την παρακάλεσε να τη συνοδεύσει. Και η Μαρία δεν είχε καμιά αντίρρηση.

Βέβαια εκείνα τα χρόνια ένα τέτοιο ταξίδι μόνο περιπέτεια θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Επειδή δεν υπήρχε δρόμος ο Ντουράν και η συντροφιά του μεταφέρθηκαν με...γαϊδουράκια από το Βιλανδρέδο στις Αλώνες.

Μας λέει η κυρία Αθηνά Αλεβυζάκη Καββάλου, εγγονή του παπα Γιάννη:

-Μικρό παιδί μου έμειναν πολλά από τον εξαιρετικό αυτό άνθρωπο, το Γουσταύο Ντουράν στη μνήμη μου. Δεθήκαμε οικογενειακώς και μάλιστα η μια του κόρη βάπτισε αργότερα το γιο μου. Έχουμε πάντα επικοινωνία και νιώθουμε συγγενείς.

Τότε λοιπόν που ήρθε ο Γουσταύος στο χωριό μας εντυπωσιάστηκε όπως μου έλεγε ο ίδιος από τρία πράγματα: Τη φιλία, την απλότητα και την αγάπη. Μου έλεγε ότι αν και γύρισε όλο τον κόσμο πουθενά δεν βρήκε αυτά τα τρία πράγματα τόσο δεμένα όπως στο χωριό μας. Την πρώτη φορά που ήρθε είχε σκοπό να μείνει τρεις ώρες. Έφυγε μετά από τρία μερόνυχτα. Και ήταν πάντα κοντά στον παππού μου. Είχε να του πει τόσα πράγματα. Κυνηγημένος ο ίδιος από τον δικτάτορα Φράνκο ήξερε τι σημαίνει πάθος για ελευθερία. Για το λόγο αυτό και διάβαζε με πάθος κάθε βιβλίο που είχε σχέση με την Αντίσταση στην Κρήτη. Και έτσι έμαθε για τα κατορθώματα του παπα Γιάννη...

Στο διάστημα που έμεινε στο χωριό διαπίστωσε με τα μάτια του πόσο ταλαιπωρούσε τους ανθρώπους η έλλειψη νερού από τα σπίτια. Και έβαλε στόχο να βοηθήσει στην υδροδότηση. Έχετε ήδη αναφέρει για τη συνεργασία του με την κυρία Βιργινία Τσουδερού. Η σταυροφορία αυτή ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Έγινε με την αλληλογραφία του παππού αλλά και τη συμβολή του Ντουράν το πρόβλημα του χωριού υπόθεση και ανθρώπων που δεν είχαν καμιά σχέση ούτε με την Κρήτη αλλά ούτε και με την Ελλάδα. Παράδειγμα οι Ολλανδοί που αναφέρατε σε προηγούμενο δημοσίευμα.

Έτσι υδροδοτήθηκαν οι Αλώνες όταν δεν υπήρχε πουθενά, σε κανένα χωριό νερό μέσα στα σπίτια. Αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι χάρις στον μεγάλο αυτό λάτρη της Κρήτης και του χωριού μας, οι Αλώνες έγιναν γνωστές παντού. Πριν ακόμα πατήσουν ξένοι τουρίστες με οργανωμένο τουρισμό στο Ρέθυμνο, ο Ντουράν έφερνε στο χωριό μας προσωπικότητες απ’ όλο τον κόσμο. Τα σπίτια μας ήταν ανοικτά. Και οι καρδιές μας το ίδιο. Ο μεγάλος μας φίλος, που από την πρώτη του επίσκεψη είχε φορέσει το κρουσομάντηλο και τον θεωρούσαμε δικό μας άνθρωπο έμαθε να τραγουδά με πολλή λεβεντιά τα τραγούδια μας, κυρίως τα ριζίτικα. Ήταν αυτό που λέμε «μερακλής» με όλη τη σημασία της λέξης. Και τι δεν έκανε στο χωριό μας.

Ακόμα και μετά θάνατον μας νοιαζότανε μέσα από τη φροντίδα της γυναίκας του και των θυγατέρων του. Ήξερε κάθε οικογένεια με τα προβλήματα, τις χαρές και τις λύπες. Γνώριζε τι φάρμακα χρειαζόταν κάθε χωριανός που είχε προβλήματα και τα έστελνε, φρόντιζε για τα ρούχα κυρίως των παιδιών, είχαμε και αίθουσα συσσιτίων. Και τι δεν είχαν οι Αλώνες σε εποχές μάλιστα εξαιρετικά δύσκολες χάρις στον εξαίρετο αυτό άνθρωπο».

Ήταν πραγματικά ένας μεγάλος αγωνιστής ο Γουσταύος Ντουράν που οι βιογράφοι του σημειώνουν πως επρόκειτο για έναν μουσικοσυνθέτη, επαναστάτη, διηγηματογράφο, διπλωμάτη και αγωνιστή της Ελευθερίας.

Είχε δηλώσει μετά το θάνατό του η κυρία Βιργινία Τσουδερού που είχε συνεργαστεί μαζί του και για την ύδρευση του χωριού Αλώνες: «Ο Γουσταύος Ντουράν ήτο Ισπανός πατριώτης, Αμερικανός διπλωμάτης, υπηρέτης στην υπηρεσία της Παγκόσμιας Ειρήνης και Φιλέλλην.

Πάνω απ’ όλα όμως ήταν ανθρωπιστής. Αγαπούσε τους συνανθρώπους και ήξερε ν’ αγαπά. Σεβόταν βαθύτατα κάθε αληθινό άνθρωπο. Συμβιβασμό με τη συνείδησή του δεν έκανε ποτέ, ούτε για να κερδίσει δόξες, ούτε υλικά οφέλη.

Γι’ αυτό και νέος αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί από τη γενέτειρά του αφού πολέμησε για την ιδέα της Ελευθερίας. Θυσίασε την άνετη ζωή που είχε εξασφαλισμένη στη χώρα του, γιατί δεν μπορούσε να ζήσει κάτω από τυραννικό ζυγό σε καθεστώς που εξευτέλιζε τον άνθρωπο. Κάθε είδος εξαναγκασμού και βίας ήταν γι’ αυτόν ύβρις.

Εξέλεξε τον Κρυονερίτη για τελευταία του κατοικία ως τελευταία χειρονομία ανεξαρτησίας κατά της συμβατικής και άδειας ζωής.

Ο Γουσταύος ήταν άνθρωπος με μεγάλη καρδιά και πλούσιο πνεύμα».

Δεν ήταν τυχαίος ο Γουσταύος Ντουράν που ο μεγάλος Χέμινγουεη τον αναφέρει επωνύμως στο βιβλίο του «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα».

Πέρα από το χωριό Αλώνες και το Ρέθυμνο του οφείλει το γεγονός ότι αυτός δημιούργησε το όραμα της τουριστικής ανάπτυξης χωρίς να το επιδιώξει με τον κόσμο που έφερνε μαζί του σε κάθε του ταξίδι.