ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Οι Αλώνες μέσα από τη δράση του ηρωικού παπα Γιάννη Αλεβυζάκη
Και πώς η προσφορά του έγινε αφορμή να ξεδιψάσει ο τόπος του
Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011 - Επιμέλεια: Εύα Λαδιά
Τι μπορεί να έφερε κοντά την Ολλανδία με τις Αλώνες του Ρεθύμνου; Την ίδια απορία είχαμε και εμείς διαβάζοντας στον τοπικό τύπο («Κρητική Επιθεώρηση» 28 Σεπτεμβρίου 1966) το παρακάτω ρεπορτάζ:
«Μια συγκινητική ιστορία γράφτηκε αυτές τις μέρες, μια ιστορία που αξίζει να αναφερθεί, γιατί δείχνει πόσο ευαίσθητες είναι και παραμένουν οι καρδιές των ανθρώπων, όπου γης και τόποι. Και πόσο πολύ συγκινούνται, από τα ωραία και τα ανθρώπινα, όταν θιγούν κατάλληλα οι χορδές των.
Όπως είναι γνωστό με την παρακίνηση της κυρίας Βιργινίας Τσουδερού-Παπαδάτου, ο κ. Ντουράν γενικός διευθυντής του ΟΗΕ συγκέντρωσε και πρόσφερε 40.000 δραχμές για την αγορά σωλήνων που δωρίθηκαν από τον ίδιο, πριν από λίγο καιρό, για την ύδρευση του χωριού Αλώνες Ρεθύμνης.
Για το έργο όμως της υδρεύσεως δεν έφθαναν μόνο οι σωλήνες, χρειάζονταν και άλλες δαπάνες για την κατασκευή του δικτύου που δεν μπορούσε να αναπληρώσει η προσωπική εργασία των κατοίκων των χωριού.
Και η οικονομική βοήθεια για την ολοκλήρωση του έργου της υδρεύσεως ήλθε, προχθές, ουρανόπεμπτη, ή ακριβέστερα από την Ολλανδία, από την οποία έφθασαν στις Αλώνες 60.000 δραχμές (ή 6000 φιορίνια).
Ήταν το προϊόν ενός αυθόρμητου και χωρίς προαγγελία εράνου που έκαναν οι ακροατές ενός ολλανδικού ραδιοσταθμού που συγκινήθηκαν από την εκπομπή που έγινε σχετικά με την ιστορία της ύδρευσης ενός χωριού Αλώνες της Κρήτης και την ιστορία του παπα, του Γιάννη Αλεβυζάκη με τη μεγάλη αντιστασιακή δράση στη Γερμανική Κατοχή, που κοντά στ’ άλλα του στοίχισε και τη ζωή του γιου του.
Έτσι χάρις στη δραστηριότητα της κυρίας Βιργινίας Τσουδερού και τη βοήθεια από τη μακρινή Ολλανδία, οι Αλώνες θα έχουν σύντομα νερό!
Είναι παρήγορο ότι στην εποχή μας οι άνθρωποι συγκινούνται ακόμη και παραδειγματίζονται από τον αγώνα για την επιβίωση των συνανθρώπων των και από φωτεινά παραδείγματα σαν του παπα Γιάννη Αλεβυζάκη.
Γιατί ασφαλώς την παρόρμηση στους άγνωστους Ολλανδούς έδωσε, η συγκινητική ιστορία του παπα Αλεβυζάκη όπως ακούστηκε από το ραδιόφωνο της πατρίδας τους».
Ένα χωριό ηρώων και μεγάλων πατριωτών
Το εντυπωσιακό αυτό ρεπορτάζ είχε οξύνει την περιέργειά μας. Γνωστές οι Αλώνες για την ιστορική τους πορεία. Νουφράκης και Θεοδωράκης, τα ονόματα ορόσημο σε πράξεις ηρωισμού που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα. Αλλά ο παπα Αλεβυζάκης ποιος ήταν;
Μια αναζήτηση στην περιοχή μας έφερε σ’ επαφή με τη νύφη του παπα Γιάννη Αλεβυζάκη, ενός μεγάλου ήρωα της Αντίστασης που δεν είναι ευρύτερα γνωστός, όπως του αξίζει.
Ήταν γιος της αδελφής ενός άλλου ήρωα λευίτη του θρυλικού παπα Λευτέρη Νουφράκη, που είχε τολμήσει το 1919 να λειτουργήσει στην Αγία Σοφία κι έχει μείνει στην ιστορία σαν ένας μεγάλος αγωνιστής.
Ο παπα Γιάννης Αλεβυζάκης, τέλειωσε τη σχολή της Χάλκης και από τα νεανικά του χρόνια διακρινόταν για την προσωπικότητά του που συνδύαζε ένα κράμα ανυπότακτης φύσης και βαθιάς πνευματικότητας. Είχε πάντα τη σωστή συμβουλή για το κάθε πρόβλημα του ποιμνίου του αλλά δεν «σήκωνε μύγα στο σπαθί του» όταν κινδύνευε το δίκιο και η αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου.
Πολέμησε στη Μάχη της Κρήτης και ήταν από τους πρώτους που οργανώθηκε στην Αντίσταση. Από την αρχή μάλιστα έτυχε να έχει αναπτύξει κοινή δράση, συμμετέχοντας σε κοινές αποστολές με τον Πάτρικ Λι Φέρμορ.
Ο καρπός από τη γη που καλλιεργούσε, σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, ανήκε σε κάθε πεινασμένο και κυνηγημένο. Ο ίδιος ποτέ δεν σκέφτηκε να εκμεταλλευθεί την ανθρώπινη δυστυχία και ήταν από τους μεγάλους όσο και άγνωστους χορηγούς τροφίμων στη Μονή Πρέβελη για τις ανάγκες των στρατιωτών που περίμεναν ευκαιρία για να φύγουν στο Κάιρο. Εκεί που εστάλη και ο ίδιος όταν κινδύνευσε να συλληφθεί.
Ένα από τα παιδιά που απέκτησε-με μια γυναίκα φαινόμενο λεβεντιάς, την Αθηνά το γένος Σήφη Δουλαβεράκη-ήταν ο Σήφης που είχε τελειώσει την Ανωτάτη Εμπορική και είχε επιστρέψει στο χωριό και βοηθούσε τον πατέρα του στον αγώνα με δυο ακόμα αδέλφια του. Αυτά ζουν τώρα στον Καναδά.
Σε κάποιο μπλόκο που «έπεσε» με τον εξάδελφό του Ευθύμη Νουφράκη βρέθηκε πάνω του σημείωμα του Λι Φέρμορ στον πατέρα του. Ήταν απλές ευχές για τα Χριστούγεννα. Αν και δεν ήταν τόσο σημαντικό σε περιεχόμενο, οι Γερμανοί συνέλαβαν τους δυο νεαρούς και τους μετέφεραν στο σπίτι του παπα Αλεβυζάκη. Με βίαιο τρόπο απομόνωσαν την παπαδιά και άρχισαν να βασανίζουν σε άλλο δωμάτιο τα δυο παιδιά για να αποκαλύψουν τους συνεργάτες τους.
Συγκλονίζεται κάθε ευαίσθητος άνθρωπος στη σκέψη εκείνης της γυναίκας, που χαμένη σε αναφιλητά άκουγε τις κραυγές πόνου του παιδιού της αλλά και του άλλου παλικαριού ανίσχυρη να τους προσφέρει βοήθεια.
Τραγικός επίλογος στην Αγιά
Όταν κουράστηκαν οι δήμιοι να βασανίζουν τα δυο παλικάρια, χωρίς να πάρουν λέξη από το στόμα τους, τα μετέφεραν στην Αγιά.
Εκεί μια ομάδα δράσης κατάφερε να τους βάλει σε τρόφιμα (γεμιστά) μια λίμα κι εκείνοι μετά από προσπάθεια κάποιων ημερών κατάφεραν να δημιουργήσουν διέξοδο για να δραπετεύσουν. Για κακή τους τύχη ενώ ήταν έτοιμοι να ξεφύγουν κάποιος γέρος κρατούμενος αντιλήφθηκε την πρόθεσή τους κι άρχισε να φωνάζει. Το τέλος των δυο παιδιών ήταν το αναμενόμενο. Ο γιος του παπα Γιάννη εκτελέστηκε ενώ ο ανιψιός του εστάλη σε στρατόπεδο όπου μάλλον πως άφησε εκεί τα κόκαλά του.
Κανένας δεν λησμόνησε την πρεσβυτέρα
Μεγάλη ήταν και η προσφορά της πρεσβυτέρας για την οποία αναφέρει σχετικά ο Πάτρικ Λι Φέρμορ, απαντώντας σε επιστολή της κυρίας Μαρίας Τσιριμονάκη, στην οποία του ζητούσε στοιχεία για την παπαδιά στο πλαίσιο των ιστορικών της ερευνών.
«Κανείς από μας που είμαστε σ’ αυτή την περιφέρεια της Κρήτης ποτέ δεν θα λησμονήσει την κυρία Αθηνά, την παπαδιά δηλαδή στις Αλώνες και γυναίκα του παπα Γιάννη Αλεβυζάκη.
Η στάση της απέναντί μας-στους περιπλανώμενους Εγγλέζους, Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς και λίγο αργότερα τους νέους αξιωματικούς και ασυρματιστές της αποστολής-ήταν καθαρά μητρική. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Στην αρχή κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί, στο κλασικό μυστικό δρόμο μας, τα μονοπάτια που πήγαιναν από τα ριζίτικα χωριά-Ασή Γωνιά-Βιλανδρέδο-Αλώνες-Γερακάρι-εκοιμούμεθα στο σπίτι, αλλά λίγο αργότερα όταν είχαμε σταθμό ασυρμάτου σε μικρή απόσταση από το χωριό σε μια καλύβα, μας τάιζε συνέχεια, βδομάδες ολόκληρες, μήνες και αισθανθήκαμε πραγματικά σαν τα παιδιά της.
Έστελνε το φαγί, απάνω στο λημέρι, με τον παπα Γιάννη τον ίδιο, το Σήφη, το Λευτέρη, τη Μαρία ή το Γιώργη ή με κάποιο συγγενή Νουφράκη, και κάποτε το ‘φερνε η ίδια σ’ ένα καλάθι.
Θυμάμαι τόσο καλά το πρόσωπό της, όλο καλοσύνη, με μια μικρή δόση λύπης, αλλά για μας πάντα καλοσύνη και στενοχώρια δια τους γονείς μας: «Η καημένη η μητέρα σου, που να ξέρει που είσαι τώρα; Τόσο μακριά από το σπίτι;»
Ήταν ένα τεράστιο πλήγμα όταν οι Γερμανοί τον πιάσανε το Σήφη, δυστυχώς μ’ ένα γράμμα δικό μου, προς τον πατέρα του στην τσέπη-και μετά τον εκτελέσανε στην Αγιά.
Η στάση της παπαδιάς Αθηνάς και του παπα Γιάννη ήταν υπέροχη! Τεράστια λύπη αλλά και μεγάλη αξιοπρέπεια, χωρίς θόρυβο. Ένα μείγμα θρησκείας και πατριωτισμού στην πιο απλή και αγνή σημασία των λέξεων, ήταν το στήριγμά τους.
Φύγαμε από τις Αλώνες δι’ ένα διάστημα, ήταν τόσο επικίνδυνο δι’ όλους τώρα, πάνω στα όρη να περιμένουμε να περάσει η μπόρα, να βρούμε αργότερα ένα άλλο λημέρι, όχι μακριά για να συνεχίσουμε σαν πριν.
Όπως έγραψα παραπάνω, μας θεωρούσε σαν τους θαυμάσιους γιους της και η τελευταία ανάμνησή μου της παπαδιάς Αθηνάς, ήταν όταν μας έφερε μεζέ και κρασί κάτω από το τεράστιο δέντρο πίσω από το σπίτι-που κουβεντιάζαμε και γελούσαμε όλοι-ο παπα Γιάννης καπνίζοντας το τσιμπούκι του, τα παιδιά και η Μαρία, ο Νούφρης, ο Αλέκος ο Φίλτιγκ, ο Ματθαίος ο ασυρματιστής μου και ο μικρός Αλέκος ο ασυρματιστής του Αλέκου, ο Γιώργης Ψυχουντάκης, ο Μανόλης Πατεράκης και ο Νικολής ο Αλεβυζάκης με τη λύρα του. Βλέπω την παπαδιά με τα μαύρα της και τα χέρια ενωμένα στη μέση, να χαμογελά σαν να είχε γύρω της την οικογένειά της κάτω από τη σκιά των καστανόφυλλων...»
Καθένας αναφέρει και κάτι
Τη μεγάλη προσφορά του παπα Γιάννη Αλεβυζάκη πιστοποιούν και άλλες πηγές όπως ανακαλύπτουμε ψάχνοντας: Για παράδειγμα ο Γιώργης Ψυχουντάκης στο βιβλίο του ο «Κρητικός Μαντατοφόρος» αναφέρει:
«Βρήκαμε τον παπα Γιάννη Αλεβυζάκη, τον οποίο ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε τον ασύρματό μας εκεί. Ο παπα Γιάννης ευθύς εμάζεψε τους πρώτους του χωριού και όλοι δήλωσαν ότι μ’ ευχαρίστηση θα μας φροντίσουν...»
Στις 3 Ιανουαρίου 1943 συνελήφθησαν πάντες οι κάτοικοι Αλωνών, άνδρες και γυναίκες υπό των γερμανικών στρατευμάτων και εκακοποιήθησαν υπό τον Σούμπερ.
Γι’ αυτό το τραγικό περιστατικό, όπως μας πληροφορεί η κυρία Μαρία Τσιριμονάκη σε σχετικό της δημοσίευμα στα «Ρ.Ν.» τον Μάιο του 1991, ο παπα Γιάννης έχει αναφέρει σχετικά σε έκθεσή του.
Όταν ήρθε η λευτεριά ο παπα Αλεβυζάκης ξαναγύρισε στα ιερατικά του καθήκοντα χωρίς να πάψει να επαναλαμβάνει ότι κάθε προσφορά στην πατρίδα είναι χρέος ιερό.
Πώς ξεδίψασε το χωριό
Οι δύσκολες εποχές ταλαιπώρησαν και το ιστορικό χωριό, υποχρεώνοντας τη νεολαία κυρίως να αναζητήσει καλύτερη τύχη στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Η ανάγκη της επιβίωσης μέσα από τίμια δουλειά έφερε μια κοπέλα από τις Αλώνες στην πόρτα του φιλέλληνα Γουσταύου Ντουράν.
Και από εδώ ξεκινά μια επίσης ενδιαφέρουσα ιστορία που θα αναφέρουμε στο αυριανό φύλλο μας.
Έκθεση Ιωάννου Α. Αλεβυζάκη
Ιερέως κατοίκου Αλώνων Ρεθύμνης
δια την περίοδον της Κατοχής υπό του Γερμανού 1941-1943
Κατά την 20ην Μαΐου 1941 ων εφημέριος εν τω χωρίω Μούνδρος της Επαρχίας Νομού Ρεθύμνης, καθ’ ον χρόνον κατήρχοντο οι κατακτηταί αλεπυπτωτισταί εν Ρεθύμνω (χωρίον Περβόλια) και αφού έψαλον τον εσπερινόν εν τω Ιερώ Ναω Κων/νου και Ελένης του ως άνω χωρίου Μούνδρου, μοί έιπον ο ψάλτης Στάθης Μανταδάκης: Παπά, εγώ φεύγω από την Εκκλησίαν εν οιαδήποτε ώρα είδω κίνδυνον εάν έλθουν εν τω χωρίω οι Γερμανοί. Εγώ απάντησα αυτώ λέγων, εάν έλθουν οι Γερμανοί αύριον και δεν τους εμποδίσουν οι εορτάζοντες Άγιος Κων/νος και Ελένη, θα πάμεν για μάρτυρες υπέρ πίστεως – πατρίδος, και κατά την 21 εψάλη η θεία λειτουργία εν τω Ιερώ Ναώ.
Κατά την 29 Μαΐου ί έτους η Κρήτη κατελήφθη εξ΄ ολοκλήρου υπό των Γερμανών. Κατά την 15 Αυγούστου ί έτους το Συμμαχικόν Στρατηγείον Μέσης Ανατολής απέστειλεν εις την Κρήτην δι’ υποβρύχιον τον Βρετανόν πλοίαρχον Πούλ και τον Βρετανόν λοχαγόν Αλέξανδρον Φίλλτιγκ με ψευδώνυμον Αλέκον, τον Έλληνα Καθηγητήν μαθηματικών με ψευδώνυμον Μανώλη, οίτινες μετέβησαν εις την Ι. Μονήν Αρκαδίου, δια να συσκευθούν και υποδείξουν Γενικόν Αρχηγόν αντιστάσεως εν Κρήτη. Διαφωνούντων των Άγγλων – Ελλήνων δια την υπόδειξιν του Αρχηγού μεταξύ του Ν. Ασκούτση και Χρήστου Τζιφάκη, κατέληξεν εν τέλει και ανέλαβε την αρχηγείαν ο Χρ. Τζιφάκης φέρων βαθμόν απόστρατου Συν/ρχη.
Κατά την 12 Σεπτεμβρίου ι έτους 1941, εις την οικίαν του Ανδρέα Παπαδάκη εις την θέσιν Βουρβουρέ, συνήλθε το συμβούλιον της Α’ αντιστάσεως εν Κρήτη, υπό την προεδρείαν του Άγγλου πλοιάρχου Πούλ και ενέκρινε παμψηφεί τον απόστρατον Ανδρέα Παπαδάκην Αντισυνταγματάρχην ως κατάλληλον σύνδεσμον μετά του Στρατηγείου της Μ.Ανατολής, εκεί δε και ετοποθετήθη ο Ασύρματος μεταδίδων τας κινήσεις των Γερμανικών στρατευμάτων εν Κρήτη. Ο δε Ανδρέας Παπαδάκης επρότεινεν ως κατάλληλον συνδρομητήν του Αγώνος τον εξ’ Αλώνων Ιερέαν Ιωάννην Αλεβυζάκην, όστις και προθύμως ανέλαβε να βοηθήσει τον Αγώνα τούτον έχων υπ’ όψιν του ότι και οι κάτοικοι του χωρίου είχαν τον αυτόν πόθον, ’’αμείνεσθε περί Πάτρις» και αγωγγίστως προσέφερον έκαστος εκ των ενόντων εν τω οίκω του το πάν υπέρ του Αγώνος.
Παραμείνας ο Ασύρματος επί εξάμηνον εις Βουρβουρέ, επροδόθη υπό αγνώστου και εξηναγκάσθη ο επί κεφαλής Α.Παπαδάκης και μετέφερε τούτον εις το χωρίον Αλώνας την 5η Μαΐου 1942 τοποθετήσας τουτον εις την τοποθεσίαν Φτερολάκι επί ένα μήνα με Ασυρματιστήν τον εκ Πατρών με ψευδώνυμον Μανώλη. Επειδή η τοποθεσία αυτή ήτο ακατάλληλος δια την λειτουργίαν του Ασυρμάτου, μεταφέρθη ούτος εις την τοποθεσίαν Σπάθη καθ΄ ην εποχήν ήτο η κρισιμωτέρα περίοδος του συμμαχικού Αγώνος, καθ’ ότι ο Γερμανός Στρατηγός Ραίμελ προέλαυνε προς κατάληψην της Αιγύπτου. Κατά τας κρισίμους εκείνας στιγμάς ο λοχαγός Φίλλτιγκ, ο Αντ/ρχης Ανδρ. Παπαδάκης ως και ο Ασυρματιστής ειργάσθησαν υπερανθρώπως ημέραν και νύκτα με την συμμετοχήν του Ι. Αλεβυζάκη Ιερέως και Π. Κωσταντουδάκη οίτινες εφοδίαζαν τον Ασύρματον με ό,τι υλικά ηδύναντο ως και εφόδια διά το προσωπικόν του.
Κατά τας αρχάς Αυγούστου ί. έτους το Στρατηγείον Μέσης Ανατολής διέταξεν όπως η οικογένεια του Ανδρέα Παπαδάκη μη υποφέρη κακουχίας εις τα βουνά και τα δάση, δια υποβρυχείου μεταφέρθησαν εις Μ. Ανατολήν κατά την 12 Αυγούστου 1942 εκ της παραλίας Σούδας Σελίων, με οικογένειαν δε του Παπαδάκη ανεχώρησε και ο επί κεφαλής Βρετανός Αξιωματικός Αλέξανδρος Φίλλτιγκ με ψευδώνυμον Αλέκος, ο δε Ασύρματος μετά του Ασυρματιστού καθηγητού με ψευδώνυμον Μανώλης, ανεχώρησαν και μετέβησαν εις το χωρίον Βαφέ Αποκορώνου υπό ηγεσίαν του απόστρατου Ανθ/γού Περικλή Βάνδουλα και του εκ Βρυσών Αποκορώνου Φοιτητού της Ιατρικής Ανδρέα Πολέντα, λειτουργήσας ο Ασύρματος κανονικά εις το άνω χωρίον Βαφέ επί τρίμηνον, κατά τας αρχάς Οκτωβρίου ί. έτους, αφίχθη εις το χωρίον Αλώνες εκ του Στρατηγείου Μ.Α. ο Ταγματάρχης Πάτρικ Λή Φέρμορ με ψευδώνυμον Μιχάλης, τοποθετήσας τον Ασύρματον πάλιν εις το χωρίον Αλώνες εις θέσιν Γρύπου.
Αλλά κατά τας κρισίμους εκείνας στιγμάς οι Γερμανοί εκυριάρχουν της Ανατολικής Μεσογείου. Το συμμαχικόν Στρατηγείον Μ.Α. ήτο εις δυσάρεστον θέσιν να εφοδιάζει τους Βρετανούς Αξιωματικούς υλικά δια τον Ασύρματον ως και τρόφιμα δια τους άνδρας. Εις το σημείον δε αυτό, το χωρίον Αλώνες επροθυμοποιήθη να εφοδιάζει το κατά δύναμιν τον Ασύρματον με υλικά, ως και την διατροφήν του προσωπικού του, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν αντίποινα των Γερμανών. Κατά την 15 Νοέμβρη 1942 ο Ασύρματος που λειτουργούσε εις τον Βαφέ Αποκορώνου, του οποίου επόπτης ήτο ο Ληφέρμορ με έδραν το χωρίον Αλώνες, επροδόθη υπό αγνώστων, συνελήφθησαν ο Ασυρματιστής με ψευδώνυμον Μανώλης και ο επί κεφαλής Ανδρέας Πολέντας, διαφυγούντος του Βάντουλα, οι δε έταιροι δύο μετεφέρθησαν εις Αγυιάν και εξετελέσθησαν με μεγάλα μαρτύρια υπό των Γερμανών.
Εις το σημείον τούτο, οι κάτοικοι του χωρίου Αλώνες δεν ετρομοκρατήθησαν εκ των γεγονότων του Βαφέ, αλλά εξακολουθούν να εργάζονται πυρετωδώς δια την υποστήριξιν του Ασυρμάτου. Δυστυχώς, όμως, οι προδόται υπήρχαν και κατά τους παλαιούς χρόνους και τοιούτον συνέβη και εις το χωρίον μας και κατά την 3η Ιανουαρίου το μυστικόν του Ασυρμάτου όπου ελειτουργούσεν στο χωρίον μας υπό αγνώστων επροδόθη, ήτο δε επικεφαλής ο Ληφέρμορ μεταδίδων όλας τας κινήσεις των Γερμανών εις το Στρατηγείον της Μέσης Ανατολής καθώς και των υποπομπών που αναχωρούσαν εκ της πολεμικής Βάσεως Σούδας Χανίων και τας οποίας εβομβάρδιζεν η RAF μέσω του Ασυρμάτου όπου ελειτουργούσεν εις Αλώνες. Κατά την προδοσίαν της 3ης Ιανουαρίου του 1943 συνελήφθησαν πάντες οι κάτοικοι Αλώνων, άνδρες – γυναίκες, υπό των Γερμανικών στρατευμάτων και εκακοποιήθησαν από τον Σούμπερ. Ευτυχώς, όμως, θεία χάριτι ο Ασύρματος δεν ανακαλύφθη καίτοι επλησίασαν εις αυτόν περί 50 μέτρα οι Γερμανοί.
Μετά την κακοποίησιν των κατοίκων άλλους άφησαν ελεύθερους, άλλους συνέλαβαν, μεταξύ δε των συλληφθέντων ήτο και ο Ιωσήφ Ι. Αλεβυζάκης και ο Π. Κωσταντουδάκης, τους οποίους είχεν ορίσει ο Λήφερμορ ως αντιπροσώπους του, καθ’ εις ώρας ούτος απουσίαζεν εκ του χωρίου. (Μετά του Ιωσήφ Ι. Αλεβυζάκη συνελήφθη και ο Ευθύμιος Νουφράκης, όστις απέθανεν εις στρατόπεδον συγκεντρώσεως στη Γερμανία). Εκ των δύο τούτων συλληφθέντων ο μέν Ι. Αλεβυζάκης μετεφέρθη εις τας φυλακάς Αγυιάς και εξετελέσθη κατά την 5ην Ιουνίου 1943, ο δε Π. Κωσταντουδάκης απομονωθείς εις τας φυλακάς Ρεθύμνης και βασανισθείς, ως εκ θαύματος εσώθη. Ο δε Ιερεύς Ι. Αλεβυζάκης έχων διανυκτερεύσει εις το χωρίον Βιιλανδρέδο μετά του αδελφού του Ευαγγέλου και αφιχθείς εις το χωρίον του Αλώνες την πρωίαν της 3-1-1943 εύρε τούτο περικυκλωμένο υπό των Γερμανικών Στρατευμάτων και συλληφθείς και ούτος οδηγήθη εις το χωρίον ένθα είδον πλήρες από Γερμ. οπλίτας – Αξιωματικούς.
Ελθών ο Σούμπερ εζήτησεν από τον Ιερέαν Αλεβυζάκην τον αριθμόν και τα ονόματα των παιδιών του, ο Ιερεύς έδωσε ταύτα, λέγει αυτόν ο Σούμπερ ακόμη μία φοράν τα ονόματα των οποίων γίνεται επανάληψη των ονομάτων, τον ρωτά το Σούμπερ: «Γιώργη, πού;» Ο Ιερεύς απαντά: «Γιώργης, Αθήνα, Σχολείον»… Μου κάνει την ερώτησιν: «Ξεύρεις, Ανδρέα Παπαδάκη Συν/ρχη.» Του απαντώ: «ειξεύρω πριν πόλεμο έφυγε και από πού; Δεν ηξεύρω τίποτα περί τούτου.» Τότε εξήλθεν έξωθε της οικίας του Ιερέως ένθα ήσαν και άλλοι αξιωματικοί και έκαναν συνδιάλεξιν Γερμανιστί.
Αφού εζήτησαν τους κρατουμένους δια να εξακριβώσουν πού ο Ασύρματος βρίσκεται ως και οι Άγγλοι που τροφοδοτεί ο Παπάς, οι δε απαντούν αυτώ: «Ούτε ασύρματον είδομεν ούτε Άγγλους γνωρίζομεν πώς είναι ούτοι». Μετά το τέλος εκάστου εξεταζομένου κατ’ ιδίαν, έρριπτον έναν πυροβολισμόν, αφού ηδύναντο να αποσπάσουν απ’ αυτόν τον ποθούμενον: «Είδες, τους άλλους εξετελέσαμεν, διότι δεν μας είπε την αλήθεια, το ίδιο θα πάθεις και σύ εάν δεν μας πεις πού είναι ο ασύρματος και οι Άγγλοι που τροφοδοτεί ο παπάς». Αφού δεν ηδυνήθησαν να εξακριβώσουν τίποτα από τους εξετασθέντας, έκαναν συμβούλιον και απεφάσισαν να αναχωρήσουν πάντες, αλλ’ έγιναν τρεις κατανομές είχον γάρ την κύκλωσιν τελέσει δυνάμεις εκ Ρουστίκων – Αργυρουπόλεως – Σπηλείου και έλαβον μεθ’ εαυτόν τους κρατουμένους πάντας, πλην του Ιερέως φρονούντες ότι θα εύρισκον τούτον παρόντα οίκοι, εν οιαδήποτε στιγμή τον ανεζήτουν …
Άμα ανεχώρησαν ούτοι εκ του χωρίου, επληροφορήθην ότι και την ημέραν της απουσίας μου εκ του χωρίου μου είχαν έλθει από αγγελιοφόρον της Μυστικής κατασκοπίας επιστολή επ’ ονόματι, αλλά μη ων εκεί παρελήφθη αυτή από τον δευτερότοκον υιόν μου Ιωσήφ και ευρέθη αυτή εις την τσέπην του καθ’ ήν ώραν επροσπάθησν να διαφύγουν του κυκλωτικού χώρου των Γερμανών, αλλ’ εις μάτην, συνελήφθησαν.
Μόλις άφησαν το χωρίον και ανεχώρησαν, εγώ αισθανόμενος ότι η διαμονή μου εκ τω οίκω μου εστί πολύ επικίνδυνος καθ’ ότι θα επανέλθουν αναζητούντες με, έκανα την απόφαση και εγκατέλειψα το χωρίον και τα παιδιά μου και μετέβην εις Καλλικράτην Σφακίων την 4/1/43. Εκεί συναντήθην μετά του Λήφερμορ και τον εξ Ασή Γωνιάς Πέτρακα και παρέμενον εις διάφορα σπήλαια μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου οπότε είχον αποχωρήσει οι Γερμανοί και μείνας επί 4 ημέρας εις τα δάση τη προστάξη του Λήφερμορ αποφάσισα και τα εγκατέλειψα και μετέβην εις Μ. Ανατολήν ένθα και κατετάγην εις τα τάξεις των Ενόπλων Ελληνικών Δυνάμεων ως Ιερεύς, θυσιάζων τα πάντα αγωνιζόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος με βαθμόν λοχαγού.
Επιστρέψας εις Κρήτην κατά την 20 Δεκεμβρίου του 1944 παρέμενον εις το Φρουραρχείον Ρεθύμνης μέχρις ότου απελύθη. Έμεινα όμως κατά πάντα ενθουσιώδης καθ’ ότι: 1) νενικήκαμεν τον εχθρόν και 2) ότι οι ομοχώριοι δεν έπαυσαν προσφέροντες που όλα ήτο αυτοίς δυνατόν υπέρ του Αγώνος. Αυτή εστίν η δράση ημων ως Ιερέως Ορθοδόξου μεθ’ όλων των κατοίκων του χωρίου μου Αλώνες, και όστις αμφιβάλλει ας με διαψεύσει δια του τύπου.
