Όταν στις 26 Μαρτίου ο Gustavo μας άφησε όλους πίσω, ένα λαμπρό πνεύμα εγκατέλειπε τη σωματική του κατοικία.
Δεν είμαστε εδώ για να τον θρηνήσουμε, αλλά για να ζωντανέψουμε τις κοινές μας αναμνήσεις της ζωής του μαζί μας, μέσα και έξω από Ηνωμένα Έθνη. Στην πραγματικότητα ο Gustavo είναι ένας από τους αρχιτέκτονες αυτού του ίδιου του όρου «κοινωνική ανάπτυξη» που δε θα τον βρούμε στον Καταστατικό Χάρτη, αλλά που έφτασε να σημαίνει τη μετάφραση όλων αυτών των ωραίων φράσεων για την «προώθηση της κοινωνικής προόδου και των υψηλότερων στάνταρτ διαβίωσης στο πλαίσιο ευρύτερης ελευθερίας» σε συγκεκριμένα προγράμματα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής, για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των λαών που καθορίζουν το δρόμο της ανάπτυξής τους και να τον διαμορφώνουν σύμφωνα με τον πολιτισμό και τις φιλοδοξίες τους.
Ο Gustavo ήθελε να βοηθήσει τον Henri Laugier να σχηματίσει την πρώτη ομάδα συμβούλων για την κοινωνική πολιτική και για πολύ μετά που εγώ ήλθα στο Γραφείο των Κοινωνικών Υποθέσεων ήταν ο σπουδαιότερος ειδικός στα προβλήματα και τις πολιτικές της UNESCO, του ILO και του WHO. Συνέβαλε πολύ στην ίδρυση της Παγκόσμιας Κοινωνικής Αναφοράς, το πρόγραμμα για την κοινοτική ανάπτυξη και την ενσωμάτων των παραγόντων της οικονομίας και της κοινωνικής ανάπτυξης στην ανάπτυξη. Ήταν ο πρωτοπόρος στην εισαγωγή της κοινωνικής ανάπτυξης στο πρόγραμμα ECLA. Πράγματι έδωσε τρία χρόνια από τη ζωή του, στηριζόμενος βέβαια από την υπέροχη οικογένειά του, στην ίδρυση του Τμήματος των Κοινωνικών Υποθέσεων στο Santiago.
Όλοι λυπηθήκαμε, όταν μας άφησε στον 27ο όροφο για να πάρει το μερίδιό του από τις πολιτικές ευθύνες των Ηνωμένων Εθνών στον Κονγκό, αλλά ποτέ δεν πάψαμε να τον θεωρούμε έναν από εμάς. Όλοι χαρήκαμε ξανά, όταν τον είδαμε διαπιστευμένο αντιπρόσωπο του Προγράμματος για την Ανάπτυξη στα Ηνωμένα Έθνη και αισθανθήκαμε ότι οι ανάγκες των ανδρών και γυναικών υφισταμένων του θα έχουν πάντα προτεραιότητα σε κάθε πρόγραμμα που ήταν υπεύθυνος.
Η προσωπική μου φιλία με τον Gustavo, τον Bonte, την Cheli, την Jane και την Lucy συνεχίστηκε χωρίς διακοπή από τότε που γνωριστήκαμε το 1951. Ζήσαμε χρόνια πόνου και θλίψης, καθώς και μέρες χαρούμενες και γκρίζες που το εσωτερικό φως του Gustavo άλλοτε τρεμόπαιζε και άλλοτε έλαμπε πιο λαμπρό από ποτέ. Θα τον θυμάμαι πάντα έτσι – ένα ζεστό ανθρώπινο πλάσμα του οποίου η θρησκευτική πίστη ήταν βαθειά ριζωμένη στην κουλτούρα του, ήταν πάντα έτοιμος να συγχωρήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά και να ζητήσει συγχώρεση για αυτές. Δεν μπορούμε να τον ξεχάσουμε, γιατί έγινε κομμάτι όλων μας.
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε από την κ.Julia Henderson, φίλη και συνεργάτη της οικογένειας Duran σε ανάμνηση μιας μακράς φιλίας και συνεργασίας με τον αείμνηστο G.Duran, φίλο και ευεργέτη των Αλώνων, ο οποίος αναπαύεται στα χώματα του χωριού μας από το 1969)
