Εφημερίδα Χανιώτικα

2012-12-01 02:20

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ‘’ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ’’                                                       

 

Στους πρόποδες του Κρυονερίτη – Άγιο Πνεύμα από τη μια μεριά και από την άλλη η Καθάρα και ο Μαδάλης, βρίσκεται ο χωριουδάκι ΑΛΩΝΕΣ. Είναι και ήταν πάντα μικρό χωριό, όμως είχε και έχει μια τεράστια καρδιά και ιστορία σε σχέση με το μέγεθός του.

Από τα μικράτα μου, όταν παραθέριζα εδώ στον παππού το Σηφάκη και τη γιαγιά την Αριστέα, άκουγα παλιές ιστορίες για ήρωες και ηρωισμούς. Έτυχε μάλιστα να βρεθώ στις Αλώνες τη βραδιά που διψασμένοι για έγκλημα κατέφθασαν οι ναζί για να εκδικηθούν τους νεκρούς τους στα κοντινά «Τσιλίβδικα».

Η γιαγιά μου με περηφάνια μου έλεγε για τους προγόνους της, τους Θοδωρήδες, που είχαν έρθει εδώ τον καιρό της τουρκοκρατίας και κατοίκησαν. Ήταν, όπως μου έλεγε, πέντε αδέρφια. Τη νύχτα μεταμορφώνονταν σε ατρόμητους εκδικητές των αδελφών τους χριστιανών, ήταν οι λεγόμενοι Χαϊνηδες. Έκαναν επιδρομές σε κοντινά η μακρινά χωριά για να τιμωρήσουν ή να εκδικηθούν Τούρκους για τα εγκλήματά τους. Κάποιοι, όμως, τους πρόδωσαν και μια νύχτα θεοσκότεινη πολυάριθμος τούρκικος στρατός έζωσε το σπίτι. Οι τέσσερις από τους πέντε βρίσκονταν μέσα στο σπίτι και πατούσαν ραδέ, όπως μου εξιστόρησε η γιαγιά μου. Αυτούς τους τέσσερις τους κατέσφαξαν οι Τούρκοι χωρίς να προλάβουν να αδράξουν τα άρματά τους. Ο πέμπτος βρέθηκε απέξω. Άκουσε τη μεγάλη φασαρία, τις φωνές, τις οιμωγές και τα κλάματα των γυναικών, μα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε και έφυγε μακριά από το χωριό. Λένε πως έφτασε στον Πλάτανο, οι χωριανοί δεν τον αναγνώρισαν. Είπαν, όμως, «μωρέ θεόψυχά μου αδέ ν’ ήρθενε ένας μπέης στο χωριό μας». Έτσι του έμεινε το παρατσούκλι ’’μπέης’’.

Τη σκυτάλη της οικογένειας πήρε στη συνέχεια ο υπολοχαγός Εμμανουήλ Θεοδωράκης, πρωτοξάδερφος του πατέρα μου, γνήσιος απόγονος των πανάξιων προγόνων του. Πολέμησε με περίσσιο θάρρος και αυταπάρνηση στην Αλβανία όπου και τραυματίστηκε. Αργότερα, πολέμησε στη μάχη της Κρήτης με γενναιότητα τους αλεξιπτωτιστές στα Ρεθεμνιανά Περβόλια. Άφησε την τελευταία του πνοή πολεμώντας στο Πλατύδρομο, στα Πιέρια όρη της Μακεδονίας.

Ένας άλλος Αλωνιώτης που οι ηρωικές του πράξεις έφθασαν και ξεπέρασαν τα όρια του θρύλου ήταν ο Αρχιμανδρίτης Νουφράκης. Άκουσε τη φωνή του Έθνους και του Μ.Βενιζέλου και σαν άλλος Παπαφλέσσας άδραξε το Μάνλιχερ και ακολούθησε τον ελληνικό στρατό. Έλαβε μέρος στην πρώτη εξόρμηση του ελληνικού στρατού στους νικηφόρους πολέμους του ’12-΄13 και όπως λέει ο ίδιος: «συμμετάσχων εις τους δύο πολέμους 1912-13 ως εθελοντής ιεροκήρυξ και ιερομύστης παρά του Θεοσώστου Ελληνικού Στρατού».

Αλλάζονταν με θαυμαστή ευκολία στα χέρια του πότε το Ευαγγέλιο και πότε το Μάνλιχερ. Και όπως ανέφερε ο ομιλητής δάσκαλος κ. Χρήστος Κωσταντουδάκης: «Μέσα του πάλευε αδιάκοπα ο Άγιος και ο λιοντάρι…» Από Σύνταγμα σε Σύνταγμα, παντού παρών Κήρυκας της Θρησκείας και της Πατρίδας. Σ’ όλο το διάστημα ακολούθησε το ηρωικό πρώτο σύνταγμα της Μεραρχίας Σερρών, πάντα στην πρώτη γραμμή, όχι σαν παπάς, μα σαν δεινός πολεμιστής. Μετά βρέθηκε στη 2^η Μεραρχία, πάντοτε στην πρώτη γραμμή ακολουθώντας το Σύνταγμά του μέχρι τον Σαγγάριο στα βάθη της Μ. Ασίας πάντα πάπας-πολεμιστής.

Ένα συναρπαστικό γεγονός, πέρα για πέρα αληθινό, που θα μείνει στην ιστορία και αγγίζει τα όρια του θρύλου είναι αυτό που συνέβη, όταν βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και πήγε να επισκεφτεί την Αγιά Σοφιά με μια ομάδα αξιωματικών της 2^ης Μεραρχίας, τον ταξίαρχο Φρατζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου. Αμέσως φόρεσε το πετραχήλι και άρχισε τη δοξολογία από το σημείο που πριν από 466 χρόνια είχε βίαια από τους Τούρκους διακοπεί. Έδωσε έτσι μ’ αυτή του τη συμβολική πράξη συνέχεια στα όνειρα και τις ελπίδες του γένους. Όπως ανέφερε παρακάτω ο ομιλητής: «Οι επικές μορφές του Νουφράκη και του Θεοδωράκη στο μνημείο συμβολίζουν τη διαχρονική σύζευξη των δύο πόλων. Της Πατρίδας και της Ορθοδοξίας με την αήττητη διαχρονική εμβέλειά του.»

Στην αναθηματική στήλη του μνημείου υπάρχουν χαραγμένα και τα ονόματα των: Σήφη Τζαγκαράκη, Σήφη Αλεβυζάκη, Ευθύμη Νουφράκη, Χρήστου Κωσταντουδάκη και Γιώργη Βαρδιδάκη. Τα πέντε αυτά παλικάρια έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα σε διάφορα μέρη και σε διαφορετικές ημερομηνίες. Ο πρώτος σκοτώθηκε στην Αλβανία και ήταν ο πρώτος νεκρός της μονάδας του. Οι υπόλοιποι τέσσερις εκτελέστηκαν από τους ναζί- σπονδή και προσφορά των Αλώνων στον τελευταίο πόλεμο για τη «μυριάκριβη τη λευτεριά». Στην περίοδο της Γερμανοκατοχής οι Αλώνες υπήρξαν για αρκετό διάστημα ένα από τα κέντρα αντίστασης κατά των Γερμανών.

Εδώ κατέφυγε ο Ασηγωνιώτης συνταγματάρχης αρχηγός της ΑΕΑΚ, όταν πλέον δεν μπορούσε να παραμείνει στον Βουρβουρέ. Παρέμεινε εδώ και είχε την αμέριστη βοήθεια των κατοίκων του χωριού μέχρι που αναχώρησε για την Αίγυπτο. Ήταν τότε «που όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», οι Αλώνες χαρακτηρίζονταν ελεύθερη Ελλάδα.

 

1. Το γεύμα που προσφέρθηκε ήταν εξαιρετικό. Συγχαρητήρια στους οργανωτές του συλλόγου «Κρυονερίτης»

2.  Στην αναθηματική πλάκα του μνημείο καλόν είναι να αναγραφεί και: - Τους τέσσερις αδερφούς Θεοδωράκηδες που κατεσφάγησαν από τους Τούρκους.