2012-12-01 02:11

Το θαύμα του Αγίου Ονούφριου

 

Ο χώρος έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Ονούφριου ήταν για τους Αλωνιώτες ανέκαθεν τόπος συγκέντρωσης. Εκεί στις πεζούλες μαζευόταν απολείτουργα και συζητούσαν τα καθημερινά προβλήματα και ανάμεσα στη ρακή και το μεζέ έλεγαν και διάφορα χωρατά (αστεία) για να απαλύνουν τη σκληρή ζωή τους.

Μια μέρα κι ενώ είχε τελειώσει η λειτουργία και οι κάτοικοι ως συνήθως είχαν συναχτεί κάτω από το μεγάλο πλατάνι πέρασε ένας Σφακιανός καβαλάρης στ’ άλογό του. Οι χωριανοί τον κάλεσαν στην παρέα τους να ξεκουραστεί και να τον κεράσουν. Η παρέα συνεχίστηκε, οι άντρες λιανοπίνανε και σε κάποια στιγμή ο Σφακιανός ρώτησε:

• Ίντα Άγιος είναι ετούτος που’ χετε επαέ;

• Ο Άγιος Ονούφριος, απάντησαν με σεβασμό οι κάτοικοι.

• Ε, κακόσειρος θα’ ναι κι αυτός σαν κι εσάς. Εγώ δεν έχω ξανακούσει τέτοιο Άγιο.

Η κουβέντα του φάνηκε προσβλητική στους χωριανούς, αλλά στοιχειώδεις κανόνες φιλοξενίας απαιτούσαν να το προσπεράσουν με κάποια κομψότητα. Μόνο ένας άντρας του είπε:

• Πρόσεχε, κουμπάρε, ίντα λες, γιατί είναι θαυματουργή η χάρη του.

• Ναι, κιαμέ! απαντά περιφρονητικά ο Σφακιανός.

Μετά από λίγη ώρα προσπαθεί «ο καλόσειρος» να σηκωθεί, αλλά λες και μια αόρατη δύναμη τον είχε κολλήσει στην πέτρα που καθόταν και δεν ξεκολλούσε με τίποτα. Σέρνει, ξεσέρνει, πολεμά να σηκωθεί, τίποτα! Προσπαθούν οι χωριανοί να τον ξεκολλήσουν, αλλά μάταια. Ο Σφακιανός σοκαρισμένος, άρχισε να τρέμει και να παρακαλεί τον Άγιο να τον απελευθερώσει κι αυτός κάθε χρόνο στη γιορτή του θα φέρνει τάσιμο δυο οκάδες κερί.

Λένε πως μέχρι που γέρασε και μπορούσε να σέρνει τα πόδια του εκτελούσε το τάμα του στον άγιο.

 

 

Στις 12 του μηνός Ιουνίου :

μνήμη του Οσίου Πατρός ημων Ονουφρίου του Αιγυπτίου

Ο Ονούφριος, ο Όσιος και ασκητής, έζησε τον Δ΄ (4^ο) αιώνα μετά τη γέννηση του Χριστού. Αυτός πρώτα ησύχαζε σε Κοινόβιο που βρισκόταν κοντά στην Ερμούπολη των Θηβών. Ύστερα, όταν άκουσε για την ήσυχη και ερημική ζωή του Προφήτη Ηλία και του Ιωάννη του Βαπτιστή, βγήκε από το Κοινόβιο και κατοίκησε στην έρημο, εξήντα χρόνια, χωριστά από τους ανθρώπους. Τον βρήκε ο μοναχός Παφνούτιος, ο οποίος έγραψε και το βίο του. Ο Παφνούτιος ησύχαζε τότε στην Αίγυπτο, όταν φωτίστηκε από το Θεό να προχωρήσει στην πιο βαθειά έρημο. Και πηγαίνοντας εκεί αξιώθηκε να δει με τα ίδια του τα μάτια όσα έγραψε ο ίδιος για τον Όσιο Ονούφριο.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΘΙΜΑ : Κοινωνική ανάγκη η αναβίωση των παλιών και ξεχασμένων εθίμων της Κρήτης

Πέμπτη 12 Ιουνίου και σε μια γωνιά του Ρέθυμνου ξεχασμένη σχεδόν από πολλούς, τις πανέμορφες Αλώνες Ρεθύμνου, η καμπάνα της παμπάλαιας μικρής εκκλησίας του χωριού σημαίνει την έναρξη της εορταστικής λειτουργίας της χάρης του Αγίου Ονουφρίου που είναι ο θαυματουργός προστάτης του χωριού. Οι  λιγοστοί κάτοικοι ντυμένοι με τα γιορτινά τους και με όλο το σεβασμό και την πίστη τους ανάβουν με ευλάβεια τα κεράκια τους και παρακολουθούν με κατάνυξη τη θεία λειτουργία. Οι προσφορές στον Άγιο πολλές, όσες και η πίστη τους. Οι αρτοπλασίες τοποθετημένες με τάξη περιμένουν και αυτές με τη σειρά τους το Άγιο διάβασμα.

Λίγα μέτρα πιο κάτω τα ζώα των κατοίκων και το άρμεγμά τους στη συνέχεια. Το γάλα τους θα βραστεί και θα μοιραστεί  σε όλους τους πιστούς και κάτω από τα κλαδιά του γέρικου πλάτανου θα στρωθούν τα τραπέζια για να φιλέψουν μετά το τέλος της θείας λειτουργίας τους πιστούς με κρασί, μυζήθρα, πιλάφι, βραστό και παξιμάδια. Χέρια σφίγγουν, μάτια δακρύζουν, όταν κοιτάζουν ψηλά τις βουνοκορφές και θυμούνται τα χρόνια που τα βουνά αυτά είχαν γίνει καταφύγιο για τους αγωνιστές της λευτεριάς.

Η πίστη των απλών ανθρώπων στον Άγιο ακλόνητη. Είναι ο Άγιος αυτός που τους προστάτεψε από την καταστροφή των Γερμανών, που έσωσε ζωές αγωνιστών, που καθήλωσε αυτούς που τον αμφισβήτησαν.

Σκηνές που θυμίζουν κρυφό σχολειό. Αναρωτιέσαι να ζεις σε άλλη εποχή. Το πέρασμα ενός αυτοκινήτου σε φέρνει στην πραγματικότητα. Στο κατώφλι του 2000 που δυστυχώς έγινε η εποχή της αμφισβήτησης των αξιών για πολλούς από τους ανθρώπους η Μάνα Κρήτη βυζαίνει στον κόρφο της ακόμα τα παιδιά της, που θα την προστατέψουν, θα την δοξάσουν, θα την τιμήσουν και θα εναποθέσουν αν χρειαστεί το κορμί τους νεκρό στα χέρια της.

Μπορούμε και είναι χρέος μας παίρνοντας σαν παράδειγμα το πάθος και την αγάπη για τις παραδόσεις των απλών κατοίκων αυτού του χωριού όλοι μας να συμβάλλουμε στη διατήρηση των εθίμων που τείνουν να εξαφανιστούν από την Κρήτη. Αποτελεί χρέος μας οι απόγονοί μας να κληρονομήσουν το αυθεντικό Ελληνικό στοιχείο που τείνει να εξαφανιστεί λόγω της «εξέλιξης» της κοινωνίας μας. Είναι στο χέρι μας ο καθένας με τον τρόπο του να συμβάλλει στη διατήρηση των ιδεών που οι θυσίες και αγώνες των προγόνων μας μας δίδαξαν. Θα θέλαμε να πούμε μέσα από την καρδιά μας ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνεχιστές της Κρητικής Παράδοσης.

 

(εφημερίδα Αθλητικό Ρέθυμνο , 12/6/97 της Φωτεινής Παναγ